Nga Rovena Dilo
Të gjithë ata që e duan librin dhe filmin, fshehurazi, në fëmijërinë e tyre ëndërronin të bëheshin aktorë, sepse, sidomos libri, por dhe filmi kanë një fuqi të madhe tërheqjeje... do apo nuk do, ata të marrin me vete.
Të thithin në vorbullën e përjetimit dhe imagjinatës. Aty fillon një tjetër jetë, dimensionet zgjerohen, truri punon ndryshe, të vetëndierit transformohet. Sa më të lirë ta lësh veten, aq më i fuqishëm përjetimi!
Ka njëfarë ngjashmërie me play station-in e sotëm, por unë, këtë të fundit, do ta quaja një prodhim dembel për dembelet e shekullit të 21-të.
Megjithatë, kurrfarë të krahasuari me librin, sepse libri të jep liri, ndërsa play station, sipas mendimit tim, të kufizon në formatin e tij.
E pra, kjo botë e pamat, bota e imagjinatës, ëndërrimit, idealeve, nis dhe zhvillohet nëse libri është pjesë e jetës tënde.
Falë librit, ti e ndërton veten me themele të gjera, kështu ndërtesa që do të ngresh nesër, mund të ketë përmasa e forma nga më të çuditshmet.
Eksperienca të pamundura në jetën reale, i bën nëpërmjet faqeve të librit.
Kur s’ke mundësi të udhëtosh, të takosh njerëz, të shkëmbesh eksperienca drejtpërsëdrejti, të paktën bëje nëpërmjet librit e filmit.
Duke u bërë pjesë e realiteteve virtuale plot kreativitet, ti shpëton nga monotonia e kafesë dhe e bisedave të njëjta, me po të njëjtët njerëz.
Zgjeroji njohjet. Lë një takim me Dombin, me Zhan Val Zhanin, Gobsekun, Mefistofelin, madam Bovarinë, e qindra personazhe të tjerë, që do t’i takosh për herë të parë, sikur kanë lindur dje, enkas për ty, paçka se jeta e tyre është qindravjeçare.
Besomëni, ata janë atje, duke ju pritur! Dhe ti je ai që po presin.
Kështu e kam nisur unë udhëtimin drejt artit, duke ëndërruar pafund, mes realitetesh te panjohura.
Duke u kthyer në personazhe që më pëlqenin, duke u shoqëruar me secilin nga ata, krijime të mendjeve gjeniale, por që bëheshin pronë e imja për sa të doja dhe kur të doja.
Kisha një botë që nuk mund të ma prishte askush.
Botën në të cilën më çonte libri i radhës.
Dhe kështu, pak nga pak, unë mësova të aktroja për të realizuar skenën e dëshiruar.
S’kisha nevojë për asgjë, përveç pasionit më të madh për të qene e vërtetë dhe koha kaloi, si kalojnë gishtërinjtë nëpër faqet e një libri.
Unë u gjenda në shesh xhirimin e një filmi dhe për çudi, asgjë nuk mu duk e vështirë.
Përkundrazi, ndoshta unë i kisha bërë provat e mia.
Isha thjesht, duke pritur filmin.
Ndodhi që ky film të ishte "Ti mund të më quash Xhon".
Pritjet nuk janë asnjëherë të mërzitshme, për sa kohë je e shoqëruar nga kavalieri më i mire, LIBRI!
