Ky artikull është shkruar posaçërisht për gazetën “Albanian Free Press”
Natën e darkës së famshme të Pazarit të Ri mes Edi Ramës dhe Ilir Metës, më 2 prill të këtij viti, nga restoranti në lagjen e vjetër tregtare dolën disa njerëz me fytyra të qeshura. Ndër to, më e kënaqura ishte padyshim ajo e Erion Veliajt, kreut të Bashkisë së Tiranës, i cili përgjatë katër orëve të darkës kishte qenë në fakt jo vetëm i zoti i shtëpisë, por edhe faktori vendimtar që i kishte ulur në një tryezë dy bashkëkryetarët mosbesues të së majtës. Atë natë, shumë muaj pasi Veliaj e kishte parë veten si personin kyç, në një proces delikat ndërmjetësimi mes Ramës e Metës, më në fund shqiptarët kishin mësuar edhe "zyrtarisht" se kryebashkiaku i kryeqytetit ishte kanali preferencial i komunikimit mes të mëdhenjve në kohë paqeje dhe lufte. Një luftë e cila, siç u pa në javët e muajt e mëpasëm, do të niste e ashpër dhe pa kompromis. Deri në kalimin spektakolar të LSI-së në opozitë dhe armiqësimin përfundimtar të ish-miqve 4-vjeçarë.
Erion Veliaj diti ta ruajë megjithatë pozitën e "mesit të artë" mes Edi Ramës dhe Ilir Metës, edhe në tallazin elektoral të 25 qershorit, duke qenë qartazi përkrahës besnik i Edi Ramës. Edhe kur këta të dy shaheshin e mallkoheshin nga mëngjesi në darkë nëpër eventet e një fushate të butë e pa ngjyrë, të cilën e mbante gjallë vetëm sherri PS-LSI. Në ato javë, Veliaj e vendosi veten me një përllogaritje më shumë instiktive sesa të ftohë e cinike, në skajin e moderuar të një raporti palësh, që ishte bërë i vështirë, i shëmtuar nga ana verbale dhe i pariparueshëm politikisht.
Kjo qasje e kujdesshme ishte pasqyrimi i një vazhde të gjatë ndërmjetësimi mes dy zyrave më të larta të shtetit, që kreu i Bashkisë e bënte jo vetëm me qëllimin e kuptueshëm lehtësisht të faktorizimit politik të vetvetes, por edhe për hir të ekuilibrave delikatë mbi të cilat ngrihet vendimmarrja në Bashkinë e Tiranës. Ajo vendimmarrje që në vite ka bllokuar më parë Edi Ramën, e më pas edhe Lulzim Bashën, pas vitit 2013, kur drejtonin qeverinë e kryeqytetit shqiptar. Veliaj u ofrua me dëshirë që të bënte lehtësuesin e një marrëdhënieje gjithnjë e më të vështirë e më të koklavitur mes Ramës dhe Metës, pasi e dinte se nga ky operacion ndërmjetësimi e "shkuesie" kishte vetëm për të fituar. Cilido të ishte fati i "dasmës dhe i dasmorëve".
Nga ana tjetër, edhe afrimi gradual i Ilir Metës me kreun e Bashkisë së Tiranës duket se kishte një anë tjetër medaljeje, e cila nuk ishte e errët, por ishte thjesht e kalkuluar. Meta e lexoi afrimin me Veliajn si një hap me përfitim të shumëfishtë. Së pari, Veliaj shihej nga kreu i Kuvendit si një kanal i sigurt dhe i besuar komunikimi me Ramën, në çdo rrethanë apo situatë kritike. Burime pranë palëve thonë se Meta preferonte t'i niste përmes Erion Veliajt mesazhet për kryeministrin, kur procedura e takimeve të tyre ndërpritej thjesht për shkakun se dy bashkëkryetarët nuk e duronin dot njëri-tjetrin as për të pirë një filxhan kafeje. Së dyti, kreu i LSI e dinte se po investonte tek një figurë, e cila po ngjitej shpejt në hierarkinë socialiste dhe me të cilën do të kishte të bënte edhe në të ardhmen. Së treti, e këtu del në pah kalkulimi i ftohtë dhe cinik i Ilir Metës, duke i dhënë këtë pozicion preferencial Veliajt në sytë e Ramës, ai dukej se po i prishte punë indirekt rivalit të kreut të Bashkisë së Tiranës, ish-ministrit Tahiri.
Megjithatë, kjo është tashmë histori. Sepse dy votat e Genta Mezinit dhe Agim Krajës, kanë qenë dy pikat që kanë bërë të derdhet edhe gota e ujit e Bashkisë së Tiranës. Votimi për ngritjen e çmimit të ujit, një temë delikate në këtë verë të thatë, ka bërë që të "soset" jo vetëm Bovilla, por edhe paqja e gjatë mes Erion Veliajt dhe Ilir Metës. Socialisti kryebashkiak ka zgjedhur atë që dihej se do të zgjidhte, mes dy "bashkëkryetarëve" të aleancës që s'është më: Edi Ramën. Ka qenë vetëm çështje kohe që kjo të ndodhte, sidomos pas rezultatit mëse elokuent të 25 qershorit, i cili nuk la vend për asnjë dilemë, në lidhje me mundësitë e një bashkëpunimi postzgjedhor mes PS e LSI.
Me ashpërsimin e marrëdhënieve me kreun e Bashkisë së Tiranës, merr fund edhe zyrtarisht ajo çka kishte mbetur nga aleanca katërvjeçare PS-LSI. Kryetari i Bashkisë së kryeqytetit është i fundit eksponent i lartë socialist që tashmë mendon (dhe vepron) si kryetari i tij, edhe sa i përket qëndrimit ndaj LSI: largimi i zyrtarëve të partisë Metës nga Bashkia, kanë futur edhe aty, në institucionin më të madh vendor të Shqipërisë, frymën e luftës ndaj "tepsisë".
Në horizont shfaqet kështu një e përpjetë e gjatë tensioni e përplasjesh, mes dy partive që kishin gjetur një ekuilibër të përkohshëm interesash brenda pushtetit, e që tani janë futur tërësisht brenda logjikës së "luftës brenda llojit". Dy vota që kaluan nga njëra anë në tjetrën, kaq vlente qetësia dhe dashuria në Këshillin Bashkiak të Tiranës. Këtë ishull të fundit paqeje, në detin e trazuar të 25 qershorit. Por që tani nuk është më i qetë.
Ndalohet rreptësisht ripublikimi i këtij shkrimi pa një leje të shkruar nga redaksia e Albanian Free Press
Shënim: Qëndrimet e shprehura në shkrimet e rubrikës Opinion, nuk përfaqësojnë domosdoshmërisht një vijë editoriale të Albanian Free Press
