Gjatë kësaj vere të nxehtë, sigurisht një pjesë e pushuesve u drejtuan drejt Jugut të bukur shqiptar. Sigurisht plazhet mahnitëse të tij thithën shumë turistë, por mendimet mbi pushimet në jug të vendit janë kontroverse. Në blog-un shqiptar “Bonvivant”, një faqe ku hidhen mendime mbi stilin e të jetuarit, artin, ushqimin, bukurinë e shumë të tjera si këto, hasëm këtë reflektim mbi pushimet në jugun jonian shqiptar nënë titullin “Jo, nuk është ashtu siç duket”:
“Do shkruaj vetëm një herë për Dhërmiun dhe pastaj do pres të lexoj, përgjatë muajve të ardhshëm, statuset e inatosura të atyre që harxhojnë një rrogë të plotë dhe 12 orë të jetës së tyre në këtë udhëtim të pakuptimtë.
Kam kohë tashmë që nuk angazhohem më në kësi fundjavash torture, dhe verat e mia janë më të bukura dhe më pak të sëkëlldisura. Besoj se në harkun e këtyre viteve (2007- 2012 kur shkoja në Dhërmi pothuaj çdo fundjavë) kam parë çdo lokal të vogël të bëhej i madh, çdo zonë të virgjër të zhvirgjërohet, çdo vend me muzikë normale të shndërrohet në tallava dhe mbi të gjitha, ditët e bukura të plazhit jonian, të kthehen në një tangërllëk qesharak mes pluhurit, pisllëkut, tensionit të ulët dhe bingos me ujin e dushit.
Rreth viteve 1999-2000 kur nuk kishim viza dhe nuk lëviznim nëpër fundjava sepse rrugët ishin në pikë të hallit, ishte Saranda, zona më e populluar nga turistët. Por pasi çmimet arritën pikun, pushuesit instiktivisht e braktisën Sarandën (duke e lënë me pasoja vite me radhë). Kjo i dha shkas vendeve hibride si puna e Dhërmiut që të kishin një moment shkëlqimi.
Me një Havanë të vogël me pije e muzikë të mirë, për vite me radhë u bë magneti i Tiranës drejt jugut, dhe entuziazmi shkonte deri aty sa në fundjavat e ngjeshura të mes-verës mund të flije edhe në haur mjafton që të shkëlqeje tek Havana. Por fundja kur je 20 vjeç prioritetet janë të ndryshme. Kanë kaluar tashmë 10 vjet që nga koha kur Havana ishte kasolle, dhe gjërat kanë ndryshuar shumë. Vetëm që nuk jam e sigurt nëse kanë shkuar në drejtimin e duhur.
Të gjithë i dini çmimet, trafikun, mundin për të arritur, plazhet private, ushqimin e tmerrshëm, ngrefjen e panevojshme dhe gjithë peripecitë e tjera që kthehen në deja vu çdo vit, prandaj nuk do ndalem tek asnjë prej tyre. Këtë herë do e shoh nga ana e ofruesve të shërbimit, për të kuptuar njëherë e mirë përse kjo është një industri tërësisht disfunksionale e cila duhet sabotuar, për të vendosur një standard të ri, të vërtetë.
- Sezoni veror në jug zgjat vetëm 1.5 muaj.Nga data 15 Korrik deri 30 Gusht, pa llogaritur ndonjë fundjavë që mund të ndodhë të prishet koha, i bie rreth 7-8 fundjava. Kjo e bën automatikisht një sezon të cungët.
- Dimri shkatërron çdo gjë.Që do të thotë çdo vit rindërtohet dhe ri-investohet edhe njëherë nga e para.
- Gjithçka është larg. Qoftë për ndërtim apo furnizim apo krah pune, gjithçka sillet nga Tirana dhe kështu kostot rriten edhe më shumë prej largësisë dhe transportit.
- Infrastruktura është e amortizuar.Energjia është në konkurrencë të fortë me qiriun që ngahera. Uji që ndonjëherë është me kripë në rubinet, asnjëherë nuk është mjaftueshëm i ngrohtë sa për një dush të plotë. Frigoriferët gjithashtu nuk e ruajnë dot ushqimin sepse nuk arrijnë të ngrijnë.
- Stafi i shërbimit është i “importuar”. Siç thashë edhe më sipër gjithçka që sillet nga Tirana do të kushtojë më shumë. Në rastin e stafit të shërbimit, kush mendoni që do të shkonte në Dhërmi për pak muaj punë? Dikush që ka eksperiencë dhe e bën punën mirë apo dikush që do të kalojë një verë në Dhërmi, me shpresën që ‘do bëjë lekë’ në një mënyrë apo një tjetër.
- Stafi i shërbimit është i frustruar. Gjasat janë që ky i riu më sipër që ka ardhur për të punuar gjatë verës, të shfrytëzohet përgjatë atyre 3 muajve në një mënyrë që as ja ka marrë mendja, sepse ai nuk e di që edhe pronarët do nxjerrin fitime mbi ato 1.5 muaj. Kështu që nis një “Hunger Game” në miniaturë, ku sigurisht klienti “vdes” gjithmonë.
- Kostot janë tejet të larta!! Kosto të tilla kaq të larta nuk mund kurrsesi të shlyhen me 1.5 muaj punë, sado i frytshëm qoftë ai çikë sezon.
Pra, të gjitha këto kosto + kosto + kosto + kosto + kosto që duhet të shlyhen brenda një sezoni, do përplasen tek ne në të gjitha format e mundshme, duke na nxehur, acaruar, provokuar dhe sigurisht rrënuar ekonomikisht.
Në fund të fundit që të dilet me fitim në kushte kaq të vështira, me kaq shumë kosto, me kaq shumë mundim, nuk është punë për të gjithë. Prandaj shumë prej bizneseve që popullojnë atë gji, janë biznese lavatriçe, biznese muzike tallava e ushqimesh të prishura, kazinosh të fshehura, shampanjash me xixa…që sigurisht në fund nuk japin kupon tatimor.
Kujtoj që sa herë nisesha për Dhërmi mendoja: do jetë nga ato fundjavat e mira, apo nga ato të këqijat ku çdo gjë shkon ters? E meqenëse nuk kam më nevojë për këtë lloj adrenaline në jetën time, ky është viti i 6 që unë refuzoj të harxhoj qoftë edhe një kacidhe në atë katund me pretendime.”
